Wat is het groot, die Grand Canyon!

Vanmorgen vroeg opgestaan en om 8 uur dat tegenvallende Super8 hotel van Williams verlaten (wat een ontzettende onvriendelijkheid en het ontbijt was ook al minimaal! We zijn het erover eens dat we eigenlijk op Tripadvisor ofzo een onvoldoende voor dit hotel moeten geven, misschien gaan ik dat nog doen ook).

Afijn, wij voor de tweede keer naar de Grand Canyon. Onvoorstelbaar mooi, er zijn geen woorden voor! Om daar te staan, boven op die grote mesa’s bij opgaande zon kijkend naar de Colerado-rivier die daar anderhalve kilometer onder jou als een minuscuul lijkend stroompje door die spleet kolkt, is onbeschrijfelijk mooi. Julia zag onderweg nog een adelaar (helaas moest ik op de weg letten). Meerdere herten lieten zich uitgebreid door ons bekijken. Als je wilt kan je, via een 28 miles lange route, helemaal naar beneden lopen. Daar moet je dus wel voor getraind zijn. Ik heb gelezen op reviews op internet dat de noordkant nog mooier is (meer vergezichten enzo). Dat is nu voor mij niet voor te stellen.

Aan het einde van de canyon is een kleine cottage, omstreeks 1850 was dit een onderkomen van een vrouw die rust zocht (ben haar naam vergeten). Tegenwoordig wordt er onder andere authentieke Navajo-sieraden verkocht. Daar van een kopje koffie/blikje cola en natuurlijk ook van het uitzicht genoten.

Het was fijn om daar zo vroeg te zijn. Toen wij terugreden, stond een lange rij van auto’s te wachten om naar binnen te gaan. Onder het genot van muziek, lekker meezingen, reden we terug naar Williams. We zochten naar de oude Route 66, die daar doorheen loopt. Williams is een dorp dat erg ingesteld is op toeristen. Naast een stukje Route 66 heeft de (retro-) stoomtrein naar de Grand Canyon daar het begin/eind station. Omdat we het verlengde van de route niet konden vinden en de vrouw van een plaatselijke herberg de tussendoor route afraadde omdat je daarvoor een heuse 4-drive voornodig heb, hebben we besloten om via de grote weg (Interstate 40) naar Prescott te gaan. We reden door tot downtown (in plaats van aan de rand een overnachting te zoeken, wat we voornamelijk gedaan hebben). Echt leuk hier! Een stadje wat zijn historie koestert. Morgen gaan we de Historic Downtown Prescott lopen. Nadat we in een erg gezellig restaurantje tapas (met een portie vreselijk hete kip) hebben gegeten, zijn we nu in een hotel. Het staat er al sinds 1901 en het ademt die sfeer ook uit ("a western and cowboy feel"). Voor het hotel is een park met in het centrum daarvan het statige Court House. Alle bomen (ik schat zo’n dertig) zijn vanaf de grond tot aan de takken ingepakt in lampjes. Uit een boom van zo’n 20 meter hoog, komt zelfs kerstmismuziek en op de maat lichten de rode, groene, witte en blauwe lichtjes op. Gekke mensen, die Amerikanen!

Ook merkwaardig van die Amerikanen is dat Julia, ondanks dat ze met mij is en zelf geen alcohol drinkt, vriendelijk verzocht werd om de salon, waar we iets wilden drinken vanavond, te verlaten. Ze is namelijk nog geen 21 jaar. Als 16 jarige mag je hier zelfstandig autorijden, twee jaar later mag je een pistool bij je dragen, het leger in en trauma’s oplopen, maar de grond van een kroeg is tot je 21e verboden toegang, ook al drink je slechts cola. Ik vind het heel goed dat alcohol drinken geproblematiseerd word, maar toch bemerk ik een dubbele moraal.