"Whiskey: it gives you back-hair"

Weer geweldige leuke ervaringen vandaag!

Vandaag wilden we naar Santa Fe, maar niet via de highway. Het eerste stuk weg was  een tweebaans weg en die strekte uit tot aan de horizon. Er was bar weinig verkeer op die weg, Julia draaide muziek (playlist jaren 70) die ze had gedownlaod, dus lekker rustig rijden. Onderweg kwamen we, in the middle of nowhere, een man die op een paard reed tegemoet. Hij droeg een hoed en zo'n zelfde lelijke zonnebril als die Billy van gisteren (een outdoorbril). Het onderste gedeelte van zijn gezicht was bedekt met een bandana. Hij had van die leren broekflappen, er hingen een lasso en een geweer aan zijn zadel. Hij trok ook nog een extra paard die iets van dekens of tentdoeken op haar rug droeg. Geweldig plaatje! Ik stapte snel uit, liet mijn camera zien en vroeg hem of ik een foto van hem mocht maken. Hij schreeuwde iets onverstaanbaars onder zijn cowboyhoed en achter zijn bandana terug en wuifde druk met zijn in handschoen verscholen hand. Eerst dacht ik dat hij pissig was, maar snel begreep ik dat hij riep dat het veel te koud was om foto's te maken: "Are you nuts or something? It's to cold! Are you German or something?" Daarop antwoorde ik dat ik uit Nederland kwam en het zo prachtig vind dat hij hier met die paarden loopt. "Give me you scarf. It's to cold for me". Ik gaf hem mijn sjaaltje en hij knoopte die om zijn nek. Door zijn hadschoenen ging dat knopen wat lastig, maar ik hield mij in om hem te helpen (Het was inderdaad best koud, zeker zonder sjaaltje om mijn nek. Ik had het veelkleurige sjaaltje enkele weken geleden van mijn zus gekregen en droeg het hier zo'n beetje dag en nacht). Zijn gezichtsbedekking had hij ondertussen afgedaan, waardoor zijn mond met twee tanden en een flinke baard zichtbaar werden. Als tegenprestatie voor het sjaaltje bood hij ons whiskey aan. Een grote fles Jack Daniels haalde hij uit zijn zadeltas. Uiteraard sloeg ik de aangeboden slok uit zijn fles niet af. "Whiskey: it gives you back-hair", verkondige hij. Hij vertelde leuke verhalen, zoals dat hij sinds 2004 al bezig is met zijn reis op een rug van een paard. Hij kon toen nog niet paardrijden, maar als in de film van Forrest Gump is hij niet meer gestopt met paardrijden. Hij is begonnen in Tucson, heeft rondgereden n Colorado en andere staen en is nu onderweg naar Oklahoma. Waarop hij nu reed was zijn 10e paard, genaamd Fluffy, Het andere paard was zijn 11e en hij wist eigelijk geen goede naam voor haar en noemde haar daarom maar Fat Girl. Hij bedankte ons wel duizend keer voor dat sjaaltje. Julia vertelde hem nog dat het helemaal uit Nepal kwam, waarop hij met een nieuw verhaal kwam over een "coat from Tibet" die meer dan 25 kilo woog die hij ooit gekregen had. Toen hij zijn weg vervolgde hoorden we hem nog zeggen: "Come on Fat Girl" en daar ging hij dan met dat wappende sjaaltje om zijn nek. 

Op internet had ik gelezen van een kerk/klooster in Villanueva: "A hidden treasure". Ik hou van verborgen schatten! Om daar te komen moesten we wat kleine (is éénbaans) weggetjes nemen en dan hebben we het weer over vele miles. Daar aan gekomen bleek het klooster dicht. Aan de overkant was wel een winkeltje waar wij informatie gingen vragen. Nee, de man achter de toonbank had geen sleutel van de kerk, maar wel lekkere ???. Natuurlijk wilden we wel van die lekker ??? en ze smaakten werkelijk waar voortreffelijk! Inderdaad, de beste ??? van heel New Mexico. De man stelde ons aan zijn moeder, een pittige vrouw van rond de 70, schat ik. Zij vertelde allerlei verhalen, hoe de winkel nu in handen is van de zesde generatie, hoe haar jeugd in dit Villanueva was, de brand van de winkel en enkele huizen en dat haar vader het opnieuw heeft opgebouwd, de tradities in het dorp en dat de kerk het middelpunt van haar leven is zoals het bij veel Villanuevianen het middelpunt van het leven is. Super leuk, maar op een gegeven moment toch gezegd dat we door moesten....

Via een zijweg zouden we, op de route naar Sante Fe, door het dropje White Lakes komen. Wij dat zijweggetje in. De eerste miles waren prachtig: glooiend door het landschap, prachtig. De weg ging over op een onverharde weg. Nog steeds prachtig landschap en geen probleem, want (hoewel wel steeds meer sporadisch) we kwamen wel woningen tegen. Geen idee of die bewoond zijn, maar er waren woningen en dat betekent dat de weg bij tijd en wijle bereden wordt, toch? En aan het eind van deze weg is weer een andere weg, toch? Nou, oeps, na heel wat miles ongeplaveide weg werd het steeds glibberiger en zelfs zo glibberig dat ons autootje bijna dwars over de weg kwam te staan. Door af en toe een stevige dot extra gas te geven en flink bijsturen kwamen we verder. Dat werd te gek! Het idee dat we daar van de weg af zouden glibberen en er mogelijk in tijden niemand langs zou komen, deed ons besluiten om om te draaien en terug te glibberen. Het leek de Dakar railly wel!

Nu zijn we nu in Santa Fe. Het is koud hier (40 graden Fahrenheit) en her en der liggen plukken sneeuw, het waait en voelt daardoor extra koud. In Wedde is het warmer!